دریغ از یک کارت زرد برای این خطاهای شدید

خطای انسانی همه اعمال ماست...همه اعمال انفرادی ما که صبح از خواب بیدار میشویم با خطاهای انسانی خود آنقدر دل می شکنیم که هیچ انسانی دیگر در کنار ما نباشد...

اینجا خطای انسانی مرزهای نابودی را به همه جا گسترش می دهد...مثل همین فوتبال که مدیرانش خطاهایی که کارت قرمز مسقیم را دارد آنقدر تکرار می کنند تا جان فوتبال ما را بگیرد.

مربیان خارجی ما با همین خطاهای انسانی فراری شدند... باشگاه های لیگ برتر ما با همین خطاهای انسانی به خاک سیاه نشسته اند....ورزشکاران ما با همین خطاهای انسانی جلای وطن می کنند و ما حتی یک کارت زرد هم از جیب داور خارج شده نمی بینیم... انگار که داور هم از قصد خطای انسانی می کند...

پاهای آنقدر درد این خطاهای انسانی برروی خود دیده است که شبیه به پای غیر انسانی اما همچنان مجبور به ادامه بازی است و داور هم ظاهرا سوتش را در جای دیگری جا گذاشته است که حداقل یک سوت خطا به نفع ما بزند!

شاید خطای انسانی، همان همزاد و هم تیمی ما بوده است که لباسش دقیقا هم رنگ ما  می باشد که این چنین پابه پای ما می دود  و لحظه ای رهایمان نمی کند و ما بی  جهت او را نادیده می گیریم...

حالا که درد این خطاهای انسانی کاملا روی توپ ما یادگاری نوشته، باید فوتبال ما به تمارض هم که شده است خود را روی زمین بی اندازد تا شاید برانکاردی  به زمین بیاید وچند لحظه ما را از شر این خطاهای انسانی روی پایش نجات دهد...ای کاش حداقل برانکاردی در کنار زمین باشد ا لحظه ای این توپ پنچر نفسی تازه کند!